Kiedy Emma Stone wchodzi na ekran jako Michelle Fuller – bezwzględna prezeska koncernu farmaceutycznego w filmie „Bugonia”– rzeczywistość zaczyna przypominać sen, w którym piękno i groza stapiają się w jedno. To film o obsesji kontroli, o tym, jak daleko człowiek może się posunąć, by zachować władzę, i jak cienka jest granica między ofiarą a oprawcą. Widzieliście już najnowsze dzieło Yorgosa Lanthimosa?

 

W tym tekście:

• o czym naprawdę jest „Bugonia” i co mówi o współczesnym świecie władzy
• jak Emma Stone buduje portret kobiety w systemie bez empatii
• jak wygląda i co oznacza szokujące zakończenie filmu
• dlaczego warto zobaczyć „Bugonię” na dużym ekranie

 

O czym jest film „Bugonia”?

 

„Bugonia” to połączenie thrillera psychologicznego, satyry korporacyjnej i science fiction. Emma Stone wciela się w Michelle Fuller – dyrektorkę koncernu Auxolith, który prowadzi ryzykowne badania farmaceutyczne. Jesse Plemons gra Teddy’ego Gatza, pszczelarza i byłego pracownika firmy, przekonanego, że Michelle jest kosmitką z Andromedy kontrolującą ludzkość i odpowiadającą za wymieranie pszczół.

 

Teddy wraz z kuzynem Donnym (w tej roli Willem Dafoe) porywa Michelle, by zmusić ją do kontaktu z jej rzekomymi „intergalaktycznymi przełożonymi”. To, co początkowo wygląda jak studium szaleństwa, szybko zamienia się w filozoficzny pojedynek między dwiema wizjami świata – racjonalnego i irracjonalnego, ludzkiego i pozaludzkiego. Lanthimos buduje napięcie precyzyjnie, zamieniając piwnicę w scenę teatralną, a laboratorium w metaforę obsesji kontroli.

 

Emma Stone jako bezwzględna businesswoman

 

Rola Michelle Fuller to kolejne potwierdzenie, że Emma Stone stała się ikoną nowego kina autorskiego. Jej bohaterka jest uosobieniem korporacyjnego chłodu – perfekcyjna, nienaruszalna, operująca językiem zarządów i statystyk. W filmie, który porusza się między thrillerem a alegorią, Stone tworzy postać niejednoznaczną: ofiarę i manipulatorkę w jednym.

 

Jej wizerunek – gładka, pozbawiona włosów głowa, surowe kostiumy projektu Holly Waddington – to opowieść o utracie tożsamości i próbie przetrwania w systemie, który nie zna współczucia. Lanthimos pozwala jej przechodzić przez kolejne warstwy emocji jak przez kolejne odcienie światła: od chłodnej bieli laboratorium po ciepłe, rozedrgane kadry końcówki filmu.

 

Jak kończy się film?

 

Finał „Bugonii” to jeden z najbardziej nieoczekiwanych zwrotów w karierze Lanthimosa. Po serii brutalnych scen w piwnicy Michelle udaje się uciec. Wciąga Teddy’ego w grę, sugerując, że może naprawić jego dramat rodzinny, jeśli pomoże jej dotrzeć do siedziby firmy. Kiedy mężczyzna zakłada kamizelkę z materiałami wybuchowymi, wierząc, że czeka go spotkanie z istotami z Andromedy, Michelle zamyka go w fałszywym „teleporterze”. Dochodzi do eksplozji – i wydaje się, że historia dobiegła końca.

 

Ale po chwili okazuje się, że teleporter naprawdę działał. Michelle budzi się na statku kosmicznym, w pełni przeobrażona w empirową władczynię z Andromedy. Ogląda Ziemię jak nieudany eksperyment i jednym ruchem dłoni „wyłącza” ludzkość. Na ekranie zostają tylko pszczoły wracające do pracy – symbol porządku przywróconego po ludzkim chaosie.

 

Zakończenie nie jest jedynie efektem zaskoczenia. To metafora współczesnej arogancji – przekonania, że człowiek może kontrolować wszystko, nawet sam siebie. Lanthimos pokazuje, że największym zagrożeniem nie jest obca cywilizacja, ale nasza własna pycha.

 

 

Podsumowanie: czy warto obejrzeć ten film?

 

Dostępny na Prime Video film to jedno z najbardziej złożonych i wizualnie dopracowanych dzieł 2025 roku. „Bugonia” łączy filozofię science fiction z ironią społeczną i modową precyzją kadrów. Każda scena przypomina starannie zaprojektowaną instalację: zimne światło neonów, metaliczny dźwięk, pulsujące napięcie.

 

Dla widzów ceniących kino, które zostaje pod skórą – to pozycja obowiązkowa. Emma Stone i Jesse Plemons tworzą duet, który redefiniuje relację ofiary i kata. Yorgos Lanthimos po raz kolejny udowadnia, że potrafi opowiadać o destrukcji w sposób hipnotyzująco piękny.

 

Czy Emma Stone naprawdę goli głowę w filmie?

Nie – scena jest efektem charakteryzacji i pracy zespołu make-up FX, jednak symbolicznie odwołuje się do rytuału utraty władzy i kontroli.

 

Co oznacza zakończenie „Bugonii”?

Finał ujawnia, że Michelle rzeczywiście jest kosmitką. To przewrotna metafora władzy – pokazuje, że to nie paranoja, lecz instynkt Teddy’ego okazał się trafny.

 

Kto odpowiada za kostiumy w filmie?

Za scenografię i kostiumy odpowiada Holly Waddington, znana z „Poor Things”. Jej projekty łączą minimalizm z retrofuturystycznym chłodem.

 

Dlaczego film wzbudza tyle dyskusji?

„Bugonia” balansuje między thrillerem psychologicznym, satyrą na kapitalizm i filozoficznym sci-fi. To połączenie, które prowokuje pytania o naturę człowieczeństwa.